Een week vol indrukken!
Blijf op de hoogte en volg Dayenne
08 Februari 2013 | Zuid-Afrika, Viljoenskroon
Zondag heb ik lekker uit kunnen slapen. Niet dat ik heel fijn heb kunnen slapen want net toen ik in me bedje lag kwam er een mug bij me op bezoek. Dus ik mezelf helemaal onder de dekens bedekt. Nadat ik gegeten had heb ik nog lekker even in de zon gelegen en gezwommen. Het was echt lekker weer. S’ Middags kwamen jammer genoeg de wolken te voor schijn. Soms donderde het een beetje en na een tijdje kwamen de eerste regen druppels tevoorschijn. Hierdoor was het wel lekker koel buiten! Rond 7 uur hebben we weer lekker gegeten. Lynette was nog aan het werk dus hebben we met zijn 3e gegeten. Er was echt veel keus. Er was kool salade met wortel, pasta salade, rode bietjes, eiersalade, pittige aardappeltje en een typisch Zuid Afrikaans gerecht dat bobotie heet. Het is gehakt met een beetje kerrie saus. Was erg lekker! Ook hebben we nog even met Lynette gekletst en alweer een nieuw woordje geleerd want slippers betekenen hier ‘plakkies’. Ik heb veel nieuwe woorden voorbij horen komen. Sommige zijn ook best wel logisch vergeleken met het Nederlandse woord. Bijvoorbeeld rotonde betekent in het Zuid Afrikaans cirkel. Eigenlijk logischer dan een rotonde?! Na papa en mama nog even te hebben gezien via facebook en met me vriendinnetjes heb gekletst ben ik lekker gaan slapen want morgen is onze eerste stage dag bij de hospice! Spannend!!
Maandag ging de wekker al vroeg. Weer wakker gehouden door een irritante mug trouwens! Zit al onder de muggenbulten en natuurlijk ben ik vergeten om daar iets voor mee te nemen. Om 7.30 moesten we aan de ontbijt tafel zitten omdat wel om 8 uur opgehaald zouden worden. Dit werd uiteindelijk 8.30 want ja zo gaat dat in Afrika haha! Toen we bij de hospice aankwamen stapte net de eerste kindjes uit de auto. Echt me hart smolt gelijk toen ik die kleine friemeltjes zag lopen! Snel liepen ze door het hek naar hun groep. Wij gingen binnen nog even langs Chris. Dit is onze stage begeleider en met hem zullen we ook binnenkort naar de township gaan. Hij legde ons verschillende dingen uit over de hospice en heeft een rondleiding geven. Het ziet er echt heel mooi uit. De school ruikt nog naar nieuw. Het gras is aan het groeien en alles staat er netjes en schoon bij. Ook ziet het ziekenhuisje er mooi uit! Maar snel door naar de baby groep de Zozo. Dit is een groep met 2 lokalen. In het ene deel zitten de kinderen van 0-1 jaar en in het andere deel zitten de kinderen van 2-3 jaar. Als de deur open staat kunnen de kinderen vrij rondlopen naar de andere groep of lekker even ergens anders spelen. Er staan een paar bedjes in een ruimte en in de andere ruimte liggen de grote kindjes op matrasjes op de grond. Ik gok dat er rond de 25 – 30 kinderen rondlopen in dat stukje. Er zijn verschillende caremothers op de groepen. 1 caremother zei gelijk: I can see you love the kids. Dat was wel heel leuk en lief om te horen! Er was een kindje dat heel de tijd aan het huilen was. Dit kindje bleek hele erge honger te hebben. Als ik het kindje dan ook aankijk om haar een beetje te troosten ging ze nog harder huilen. Na een tijdje heb ik haar maar gewoon op schoot gepakt en een beetje met haar gewiebeld. Dit vond ze erg fijn en ze stopte ook met huilen voor een lange tijd. Ze is echt heel erg mager. Ze kan zitten maar niet heel stabiel en is als het goed is 1 jaar oud. Ik weet niet hoe ze heet, want die namen zijn veel te moeilijk om te onthouden. Ook toen ik haar weer neerlegde bleef ze heel de tijd naar me kijken en na een tijdje verscheen er een heel klein maar schattig lachje op haar gezicht. Nou mijn dag kon al niet meer stuk! Ook zijn er natuurlijk veel meer andere leuke schattige kindjes. Het zijn er echt te veel om op te noemen. Ze krijgen ook echt heel veel eten want anders werkt de medicijnen niet zo goed en ze hebben hele erge honger omdat ze thuis niks krijgen. Sommige kindjes vinden de medicijnen trouwens heel lekker en komen gelijk in de rij staan. Sommige vinden het verschrikkelijk en gaan echt helemaal door het lint als ze alleen al de lepel zien waar het op komt te zitten. Na het middag eten zijn de kindjes lekker naar bedje gegaan. Wij gaan dan naar Lynette toe om pauze te houden van 1 tot 2. Rond 2 uur worden we weer opgehaald om terug te gaan naar de hospice. De meeste kindjes zijn dan al weer wakker en worden verschoond. Ik had in de ochtend al een paar luiers verschoon dus nu waren Judith en Janneke aan de beurt. S’ middags zijn we lekker buiten gaan zitten met de kindjes. Dit doen ze zodat ze binnen schoon kunnen maken. De kindjes krijgen dan nog een boterham met pindakaas en dan worden ze opgehaald. Toen wij buiten waren, waren er ook grote kindjes bij. Wij zijn hier mee op de foto gegaan en hebben met hun geklets in het Engels en in het Nederlands. Ze steken allemaal hun duim uit als ze je zien en dan moet jij je duim daar ook op leggen en dan zeg je chop! Dit is hun begroeting. Als het busje aan komt rijden dan rennen alle kinderen naar het hek. De kinderen worden dan in het busje gezet en weer naar hun huis gebracht. De volgende ochtend zien we de kindjes dan weer. Zo gaat het 5 dagen per week door! Rond half 4 waren we klaar en liepen we naar de winkel om ‘boodschappies’ te doen. Dit is ongeveer een 10 minuten lopen vanaf de hospice. Toen we weer thuis waren zijn we lekker het zwembad in gedoken. S’ middags heb ik nog even met papa en mama geklets. S’ avonds hebben we weer lekker gegeten en zijn we op tijd naar bed gegaan. Morgen is er namelijk weer een dag en ik kan niet wachten om de kindjes weer te zien!
Dinsdag ging de wekker gelukkig iets later. Ik was om 7.15 al wakker omdat dat een beetje het ritme is. Gelukkig vannacht niet lastig gevallen door een mug omdat ik me van te voren toch maar in gesprayd had en heel de kamer ermee vol heb gesprayd. Ik stikte bijna maar het was het waard! S’ ochtends zouden nog naar de hospice gebracht worden en dan gaan we voortaan zelf lopen. Dit is ongeveer 10 a 15 minuten lopen vanaf Lynette huis. Toen we bij de kindjes aankwamen sloot Abrie af met de zin: ‘the kids are not only jumping to your legs, they are also jump in to your heart’. S’ ochtends waren de kindjes er nog niet. Na een paar minuten kwamen onze kindjes aanzetten. Er was 1 kindje bij dat er gisteren niet was. En er waren 2 kindjes niet die er gisteren wel waren. Nadat de kleine kindjes weer wat gegeten hadden mochten ze in bad. Per keer zouden we ongeveer 4 kindjes in bad doen. De kinderen schreeuwde het uit. Ik had 1 kindje vast en toen ik haar beentje in het water deed trok ze zich helemaal aan me op net als een aapje. Ze klemde zich helemaal aan me vast en liet me ook echt niet meer los totdat ze een beetje aan het water gewend was. De meeste kinderen zijn hier bang voor water namelijk. Nadat de kindjes in bad waren geweest werden ze ingesmeerd met een soort van body lotion. Dan kregen ze nog een schone luier, kleertjes aan en snel weer spelen. Ondertussen zaten namelijk de volgende kinderen al weer in bad… Alle kinderen hebben hier een eigen lapje waarmee ze gewassen worden. Hier staat hun naam op. Voor ons dus nog best wel moeilijk om het goede lapje bij het juiste kindje te vinden. Morgen zijn de grote kinderen aan de beurt. Ben benieuwd hoe dat zal gaan! S’ middags zijn de kindjes weer naar bed gegaan en zijn wij terug gelopen naar huis. Ik was echt dood op en heb snel gegeten en ben toen nog even met me voetjes in het water gaan hangen. Was lekker verfrissend! Daarna weer terug naar de hospice. De kindjes waren al wakker. We hebben hun gezicht schoongemaakt en zijn toen lekker buiten gaan spelen totdat het begon te regen. Jaaa alweer… Gelukkig was het busje er al voor de kleine kindjes en konden ze lekker droog in het busje zitten. Er zaten ongeveer 23 kinderen in een busje voor ik gok 10 personen! Ook zaten er dan nog een paar caremothers bij. In het tweede busje dat bedoelt is voor de grotere kinderen zaten ongeveer 18 kinderen met ook een aantal caremothers. Erg druk en vol dus. Alle kindjes nog uitgezwaaid en toen terug naar huis gelopen. S’ avonds hebben we weer lekker gegeten en ben ik op tijd naar bed gegaan want ik was helemaal op van deze dag!
Woensdag ging de wekker weer op tijd. Na ontbeten te hebben zijn we weer naar de kindjes toe gelopen. De kindjes reden onderweg langs ons. Ze waaide allemaal door het raam want de chauffeur had naar ons getoeterd. Eenmaal binnen aan gekomen kwamen er gelijk al een paar kindjes naar me toe rennen met hun armen wijd open zodat ik ze kon knuffelen. Het is verstandiger voor jezelf om de kindjes niet te kussen. Maar ik had ze wel kunnen zoenen. Gelukkig heb ik me ingehouden! Gelijk alle kindjes op schoot gepakt en even geknuffeld. Het was in ieder geval een heel warm welkom van deze dag! De kindjes kregen weer wat te eten en toen was het tijd voor de eerste verschoonronde. Nou je wil niet weten hoeveel luiers ik heb verschoond. Ik denk dat ik ze allemaal wel een paar keer gehad heb. Bijna alle kindjes hadden last van diarree… Erg vervelend voor ze maar 1 kindje was wel heel erg. Het liep gewoon over haar been heen… Sorry voor de details maar vond het wel zielig voor haar. Snel haar verschoond en toen kon ze weer gaan spelen. Ook heb ik echt nog nooit zulke luiers moeten verschonen. Ze zitten echt van top tot teen onder, maar ja dan hebben we daar ook weer ervaring in! Ondertussen gingen de grote kindjes in bad. Ik ben toen lekker bij de kleintjes gebleven want zag dat er genoeg mensen de kindjes in bad aan het doen waren. Er zullen nog genoeg andere keren zijn om de kindjes in bad te doen. De kindjes hebben toen nog een lekker warm flesje gehad en toen vielen sommige al in slaap. 1 kindje heeft wel bijna 4 uur geslapen. Uiteindelijk hebben we haar maar wakker gemaakt want ze moest al weer bijna naar huis toe. Het meisje wat de eerste dag trouwens zo huilde was er vandaag weer. Gisteren was ze er niet. Ze zag er ook goed uit. Ze is alleen echt heel dun. De verpleegster Leah deelt de medicijnen elke dag uit. Ik heb even met haar gepraat over alle kindjes. Ze wees een paar kindje specifiek aan die bijvoorbeeld geen papa of mama meer hebben en waarvoor de oma nog zorgt. Ook vertelde ze welke kindjes ziek zijn, maar dit waren ze eigenlijk allemaal! Vaak heeft de moeder hiv en zijn de kinderen hiv positief. Dit kunnen ze alleen vast stellen door bloed af te nemen. De kinderen krijgen rond hun 6de levensjaar de eerste verschijnselen. Schijnbaar is het ook mogelijk om 1 uur voor de bevalling van een baby een tabletje te nemen wat kan voorkomen dat een kindje hiv positief wordt. Het is niet heel duidelijk wat dit tabletje met je doet maar misschien kom ik daar nog wel achter. Ook heb ik vandaag al een stuk of 5 tandenborstels en tandpasta gegeven. Dit omdat ze morgen de tandjes gaan poetsen. Alle kinderen hebben tot nu toe nog een tandenborstel maar ja dat kan natuurlijk snel veranderen. Ze waren er in ieder geval heel blij mee! Nu al haha laat staan wanneer ik aankom met nog 100 tandenborstels haha! S’ middags regende het even een 15 min net toen we naar huis mochten dus heeft Abrie ons naar huis gebracht. Toen we thuis waren was het gestopt met regenen en zijn wel lekker het zwembad ingedoken want het was toch behoorlijk warm vandaag. S’ avonds hebben we weer heerlijk gegeten. Na een heel fijn en lang gesprek met Lynette heb ik nog even de buren Emiel en Petra gezien samen met mama en ben ik toch echt lekker vroeg naar bed gegaan. Deze dag heeft veel indrukken achter gelaten vooral door het gesprek met Lynette over haar verleden bij de Hospice, haar ervaringen en nog veel meer! Ze stond het met tranen in haar ogen te vertellen. Het greep me echt aan waardoor ik ook niet meer me tranen in bedwang kon houden. Ze sloot het gesprek af met ‘geen een van de kindjes heeft ervoor gekozen om hier te zijn’. Morgen weer een dag bij de lieve lieve kinders en dan is het al weer bijna weekend zodat we lekker uit kunnen rusten…
Donderdag ging de wekker zoals gewoonlijk weer om 7.30. Ik ben meestal al om 7.15 wakker omdat ja ik weet eigenlijk niet waarom. Denk dat het gewoon het ritme van hier is. Snel omkleden, opmaken en dat soort dingen. Dan snel eten en door naar de hospice. We zijn even langs het schooltje gelopen want Judith en Janneke wilde vandaag graag bij het schooltje staan. Ik ben toen weer terug gegaan naar de kleine Zozo’s. Vandaag was het namelijk tijd om de tanden te poetsen nadat de kinderen gegeten hadden. Dit heb ik dan ook gedaan. Eerst waren de grote Zozo’s aan de beurt en daarna de kleine Zozo’. De grote kinderen vonden het allemaal heel leuk om hun tandjes te poetsen, water te drinken en uit te spugen. De kleine kinderen vonden het minder leuk… De meeste barsten in tranen uit omdat er iets in hun mond kwam wat ze eigenlijk helemaal niet gewend zijn. Eigenlijk zouden de kinderen iedere dag hun tanden moeten poetsen maar dit doen de caremothers niet dus misschien dat ik daar verandering in aan kan brengen. Je weet maar nooit namelijk. Wat me ook opviel was dat alle grote kinderen een tandenborstel hadden maar bij de baby’s hadden maar een paar kinderen een tandenborstel. Daarom heb ik gelijk alle namen opgeschreven zodat deze kinderen binnenkort ook een tandenborstel hebben. Dit omdat ik zo’n 140 tandenborstels van de Rabobank gesponsord heb gekregen! Hier zullen ze heel blij mee zijn! Ook ben ik vandaag bezig geweest de hygiëne van de spullen zoals de bakjes voor het eten, de bekers voor het drinken, de flesjes en de slabber. Het is namelijk zo dat op elke slabber een naam staat alleen geven de caremothers de slabber zo aan dat de naam op de buik van het kindje zit. Ze krijgen dus niet hun eigen slabber aan maar gewoon een willekeurige. Als ze de slabbers gewoon op naam aan zouden doen dan scheelt dat weer in het wassen van de slabbers zo’n 3 keer per dag. Dit geldt ook voor de bordjes. Soms krijgt een kind de restjes van een ander kind. Dit wordt dan gegeven met dezelfde lepel. Dit is dus niet echt hygiënisch. Dit geldt ook voor de bekers. Deze delen ze weer als ze op zijn uit aan andere kinderen. En ik geloof best dat als ze een tandenborstel te kort komen ze er gewoon een uit het laatje zullen pakken van een ander kindje en daarmee zijn of haar tanden zullen poetsen. Ook ben ik er achter gekomen dat elk kindje een flesje met melk hoort te krijgen. De caremothers maken er maar 6. Deze delen ze dan uit aan de aller kleinste en als ze niet meer hoeven geven ze het restje aan de grotere. Volgens de verpleegkundige Leah horen ze hetzelfde aantal flesjes te maken als het aantal kinderen. Hier wordt dus erg laks mee omgegaan. Leah schrok hier wel van want ze heeft het zelf nooit door aangezien ze er haast nooit is of op kantoor zit. Ze gaat vanaf nu de verantwoordelijk nemen dat er elke dag een flesje voor elk kind wordt klaargemaakt. Ook wil ik overal de namen van de kinderen op gaan schrijven zodat ze misschien leren dat elk kind hun eigen spulletjes heeft net zoals in Nederland. Ik weet niet of het gaat werken maar het is het proberen in ieder geval waard vind ik. Toen Judith en Janneke weer terug kwamen naar de Zozo’s vertelde ze dat Chris hun had verteld dat we morgen door hem opgehaald werden om 8 uur zodat we met het busje mee kunnen rijden naar de ophaalplaats. Hier worden alle kinderen elke dag opgehaald en ook weer afgezet. Hier brengen de ouders/ opa/ oma/ iemand anders ze als het goed is naar toe en halen ze aan het einde van de dag ook weer op. Ook is morgen het weegmoment. Dit is omdat de kinderen daarna naar huis gaan en dan hebben ze ook weekend. Na het weekend worden ze weer gewogen om te zien hoeveel ze zijn afgevallen. Bijna alle kinderen vallen af in het weekend omdat ze thuis geen eten krijgen. Hier wil ik graag bij zijn want bij sommige kinderen heb ik het gevoel dat ze echt maar 3-5 kilo wegen. Ik hoop natuurlijk dat dit niet zo is maar daar bereid ik me wel een beetje op voor… S’ avonds hebben we lekker pasta gegeten. Het was heeeeeel veel maar wel heel lekker! Ook ben ik echt op tijd naar bed gegaan toen ik lekker onder de douche ben geweest. Elke dag is slopend door de hitte en je werkzaamheden op de Hospice. Maar je krijgt er heel veel liefde en plezier voor terug. Dit kun je natuurlijk zien aan de kinderen die op je af komen gelopen als ze je binnen zien staan wachtend op hun! Het is echt geweldig om dan een lach van oor tot oor op hun gezicht te zien staan omdat ik daar sta!
Vandaag (vrijdag) werden we om 8 uur opgehaald door Chris. Hij zou ons vandaag mee nemen naar de township. We zouden dan met het taxibusje mee rijden en zo alle kinderen ophalen. Ik zat in het taxibusje van de oudere kinderen. Er zaten een paar kleine Zozo baby’s in maar vooral oudere kinderen. Achter mij zaten nog een paar kinderen op het bankje. Ze zaten allemaal aan mijn haar te friemelen, aan me arm te aaien en te kriebelen. Als er een windvlaag voorbij kwam dan gingen me haren omhoog en gingen alle kinderen me haren ‘opvangen’. Uiteindelijk heb ik het maar even op een staart gedaan want het was een beetje irritant als ze dat al zo’n 5 minuten aan het doen zijn… Voordat we in de taxi stapte hebben we nog heel de route gereden. En zagen we de kinderen al naast de weg staan wachtend en zwaaien naar ons! We kwamen langs huisjes die heel groot waren met hekken er om heen. Echt huisjes voor mensen die het nog best goed hadden en ook golfplaten huisjes. Chris zei al gelijk dat dit de huisjes zijn van de mensen die het het slechts hebben. Het verschil was heel duidelijk te zien! Ook vertelde Chris het verhaal achter de tweeling. De moeder van de tweeling had eerst nog 2 kinderen voordat ze de tweeling kreeg maar hun zijn overleden. Op de hospice is een grote keuken. Deze keuken is vernoemd naar een van de kinderen van deze moeder door Willie. De keuken eindigt namelijk met Phika op het einde. Er staat ook nog iets voor maar daar kan ik nu even niet opkomen. De tweeling heten Phika Karabetse en Phika Karabo. Deze kinderen zullen hier ook wel naar vernoemd zijn. Nadat de kinderen opgehaald waren zijn we door gereden naar de hospice. Hier eenmaal aangekomen werden de kinderen gelijk op de weegschaal gezet. Ik had al gezegd dat ik hier graag bij wilde helpen dus lieten ze me het gewicht achter de namen van de kinderen zetten en de kinderen wegen. Dit was best wel schokkend want alle kinderen (0-4 jaar) wogen niet meer dan 13 kilo. Het verschil onderling was ook nog erg groot. Een kind van 1 jaar woog maar 6.55 kilo bijvoorbeeld. Echt een heeeeeel klein meisje is het! Maar ook woog een kind van 1 a 2 jaar al 11 kilo. Maar een kind van 4 jaar woog dit ook… Ook was er nog een klein meisje dat maar 8 kilo woog. De meisjes die zo weinig wegen kunnen nog niet lopen. Het lichtste meisje kan alleen nog maar zitten, zelfs dit is heel onstabiel. Het iets zwaardere meisje is bezig met zichzelf optrekken aan dingen. Later vroeg ik aan de moeder van Princes hoe oud zij was. De moeder antwoorde met 1 jaar. Omdat Princes in mijn ogen veel ouder is vroeg ik naar de geboorte datum. Dit wist de moeder niet. Ze moest op het bord gaan kijken waar alle geboorte datums, foto’s en namen hangen. Ze vertelde dat ze van juni 2010 is. Dus ik zei tegen de moeder dat ze dan al 2 is. Ze moest toen lachen en zei ja dat klopt. Best wel vreemd dat je als ouder niet weet hoe oud je kind is en wanneer je kind geboren is… Dit zul je in Nederland echt niet mee maken! Ook viel het me s’ ochtends gelijk al op dat een van de tweeling een loop oor had. Er drupte wit spul uit haar oor wat heel erg stonk. Dit is een van de tekenen dat een kind hiv positief is. Ik heb het er toen snel afgehaald en aan de verpleegster gevraagd of ze haar oor kan schoonmaken. Dit heeft ze toen gedaan alleen na 2 uur liep het er weer uit. Dus ik weer naar de verpleegster gegaan en ervoor gezorgd dat haar oor weer schoongemaakt werd. Ik ging naast de verpleegster zitten in haar kantoortje. Ze pakte het kindje op schoot en maakte haar oor schoon. Op een gegeven moment begon ze heel hard te huilen. Dit omdat het natuurlijk best wel pijn doet. Toen ze klaar was pakte ze ook echt zo me handje vast. Echt ik smolt gelijk en kreeg er gelijk tranen van in mijn ogen. De verpleegster vertelde me dat ze hiv positief is. Nou toen kon ik me tranen echt niet meer in bedwang houden. Plots drong het tot me door dat al deze kinderen heel ziek zijn al zie je het niet vanaf de buitenkant. Ze lijken het allemaal zo goed te doen en te hebben als je niets over hun af weet. Maar als je eenmaal hun ‘geschiedenis ’ kent blijkt het toch heel anders te zijn. Ik denk dat het vandaag tot me door drong dat deze kinderen via de hospice een toekomst krijgen want anders zouden ze deze niet gehad hebben of zouden ze er in het ergste geval zelfs al niet meer zijn geweest. Na deze heftige ochtend waren we s’ middags gelukkig vrij omdat we Lynette gingen helpen bij het klaar maken van de tafels voor de ‘Valentijns dans’ van morgenavond. Lynette zou ons op komen halen maar dit was ze vergeten. Uiteindelijk heeft het niet zoveel uitgemaakt want ze was zo klaar omdat er nog meer mensen waren die hielpen. Wij hebben daardoor lekker uit kunnen rusten en dit was hard nodig na deze dag… S’ avonds hebben we lekker frietjes gegeten en een cheeseburger. Ook hebben we nog lekker toffee ijs op. S’ avonds heb ik nog op wat rond gesnuffeld op het internet en ben ik lekker gaan slapen. Morgen kunnen we gelukkig uit slapen want het is weekend! Ik weet niet of het gaat lukken want ik zit nu in het ritme van elke ochtend om 7.15 wakker worden maar we gaan het in ieder geval proberen. S’ avonds is dan de ‘Valentijns dans’. Hier heb ik wel zin in!
Liefs en knuffels uit het zonnige Zuid-Afrika
P.S. Als je deze link opent zie je me foto's die ik op facebook heb staan. Ik kan ze namelijk haast niet uploaden via waarbenjij.nu
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.329751883796154.63606.100002840362147&type=1&l=937f89d251
-
08 Februari 2013 - 20:35
Sandrine:
Hoi Dayenne,
Wat een heftige week heb jij achter de rug,zelf ik ben er van onder de indruk.
Geniet van je weekend. xxx san -
08 Februari 2013 - 20:35
Evelien:
Mooi geschreven, Day! Je weet je ervaringen en de liefde voor de kinderen zo goed te omschrijven dat zelfs ik er tranen van in m'n ogen krijg. Ik ben blij dat je nu je grootste droom gewoon meemaakt. Je bent echt op je plek en je doet het hartstikke goed daar. Ik ben trots op je lieverd, als je dat maar weet!
Liefs en een mega knuffel terug...
Hou van je -
08 Februari 2013 - 21:04
Marjan:
Ik kan maar 1 ding zeggen : Super super trots op mijn meissi !
FOLLOW YOUR HEART.
Dat is wat jij daar doet !
love you xxxxx -
09 Februari 2013 - 00:06
Tante Corrie:
Hoi dayenne, wat mooi om te lezen wat jij daar allemaal doet. Zoals je het allemaal schrijft kun je wel merken datje het daar erg naar je zin hebt, en dat je het erg veel doet. Geniet ervan en ik kijk al uit naar het volgende bericht van jou. Fijne valetijnsavond samen met je collega,s en je hospice, groetjes van ons allemaal. Xxxxxxxxxx -
09 Februari 2013 - 22:33
Tante Jet:
Hoi Dayenne, volgens mij heb je het geweldig naar je zin, heerlijk ! Geniet er maar lekker van, xx van ons. -
10 Februari 2013 - 09:20
Barbera Hoevenaar - Van Alebeek:
Gossie Dayenne toch via de Facebook van je moeder kwam ik op je log.... Heb het met ongeloof zitten lezen... Wat ben jij een sterke en geweldige jonge meid, prachtig zoals jij je droom achterna gaat en wat een belevenissen.... Als ik het zo allemaal lees, heb ik toch wel spijt dat ik het nooit gedaan heb! Nou ik blijf je mooie verslagen volgen, veel succes en plezier in Viljoenskroon! Groetjes Barbera -
10 Februari 2013 - 11:26
Tante Ria:
Hallo Dayenne, hier een berichtje vanuit het koude kikkerlandje vol sneeuw en hagel. Wat heb jij het naar je zin daar in zuid afrika, en dan die verslagen die je schrijft het is gewoon geweldig. Lieve meid geniet er met volle teugen van, en we wachten weer op het volgende verslag zodat we goed op de hoogte blijven , groetjes en veel kusjes van ons, Rietje en friedje -
11 Februari 2013 - 13:52
Jeanne Holubiak:
Hallo Dayenne
Ik heb alles gelezen erg mooi wat je doet.
Ga zo door en een traan hoort er bij.
Ik blijf je volgen
Groetjes Jeanne van de sjaaltjes. -
12 Februari 2013 - 22:54
Anne Vermeulen:
Super day! ben echt trots op je! Ik zal de foto's aan de klas laten zien en deze site.
Hele dikke knuffel!
Anne -
14 Februari 2013 - 12:58
Je Lieve Mamsie:
Een leuk valentijns cadeautje er staat een deel van je verslag in de weekkrant waalwijk.
Samen met je liefste Keketso. -
15 Februari 2013 - 15:32
Overbuurvrouw Petra:
Hoi Dayenne,
Wat leuk om je verslag te lezen zeg!
Zo enthousiast....zo te lezen heb je het echt goed naar je zin. Echt leuk voor je!
Nog bedankt voor de tandenborstel..je moeder kwam hem gelijk brengen toen je net weg was. Maar ik heb steeds nog geen tijd gehad om je te bedanken. Vond het kei lief van je!
Heel veel succes en plezier nog!
Groetjes Petra en ook van Emiel -
16 Februari 2013 - 19:02
Eveline, HK, AH !:
Heel goed bezig Dayenne, een ervaring voor je hele leven! Fijn te horen dat het goed met je gaat, ik kijk al weer uit naar je volgende verslag, dikke knuffel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley